คนเราที่เจอกันไม่ใช่เรื่อง "บังเอิญ"

คนเราที่เจอกันไม่ใช่เรื่อง "บังเอิญ" อยู่ที่ "บุญ" ที่เคยร่วมทำกันมา เมื่อมีวาสนาไม่ต้องเรียกร้อง ถึงเวลาก็มาเจอกัน

๑.ไม่ว่าเราได้พบเจอใคร เขาเหล่านั้นคือคนที่เราจะต้องได้พบเจอ ไม่มีใครเข้ามาในชีวิตเราด้วยเหตุบังเอิญ

๒.ไม่ว่าจะเกิดเรื่องราวใด ๆ ขึ้นในชีวิตเรา มันเป็นเรื่องที่จะต้องเกิด ไม่ว่าเรื่องนั้นจะดีหรือร้าย ไม่มีเรื่องใดที่บังเอิญ เพราะเราก็เคยทำอย่างนี้กับเขามาก่อนเมื่ออดีตชาติ

๓.เรื่องราวต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น เกิดเมื่อไหร่ ที่ไหน เวลาใด นั่นคือเวลาที่เหมาะสมที่สุดแล้ว ไม่มีอะไรที่ไม่ควรเกิด เพราะมันต้องเกิด ต่อให้คุณเตรียมตัว หรือไม่ได้เตรียมตัว เมื่อปัจจัยถึงพร้อม สิ่งเหล่านั้นก็จะเกิดขึ้นในทันที

๔.เมื่อปัจจัยจบ ต้องยอมรับว่าจบ อย่าเหนี่ยวรั้ง อย่าเอาแต่อาลัยอาวรณ์ ขอให้รู้ว่าเมื่อสุดมือสอยก็ให้ปล่อยมันไป กล้าเผชิญในสิ่งที่เกิดขึ้น เรื่องดี ๆ กำลังรอคุณอยู่ข้างหน้า

๕.ทำความดีในปัจจุบันให้มากที่สุด แล้วไม่ต้องสนใจว่าเราเคยทำกรรมอะไรมาบ้าง เพราะคิดไปก็เปล่าประโยชน์ เราย้อนกลับไปแก้ไขในอดีตไม่ได้แล้ว นอกจากทำปัจจุบันให้ดีที่สุด

เมื่อสิ้นวาสนาก็ต้องจากกันไป รั้งอย่างไรก็ไม่อยู่ ดังนั้น ในตอนที่เรายังไม่จากกัน เราได้ทำความดีต่อคนที่อยู่แวดล้อมเราแล้วหรือยัง? เพราะเมื่อหมด "สัญญากรรม" แล้ว ไม่ว่าเราจะมีเงินหรือมีอำนาจจนล้นฟ้า ก็ไม่สามารถเรียกร้อง กลับคืนมาได้ และไม่รู้ว่าจะกี่ภพกี่ชาติถึงจะได้เจอกันอีก